بخشی از خطابه آلبر کامو نویسنده فرانسوی به هنگام دریافت نوبل ادبیات در سال ۱۹۵۷. او در این خطابه به رسم احترام از آکادمی نوبل تشکر میکند و در عین حال که فروتنانه خود را لایق دریافت این جایزه نمیداند و همچنین هراس خود از دریافت چنین جایزه ارزشمندی را با اشاره به خلوتگزینی خودش اعلام میدارد. همچنین با آشوب و آرامش زادگاهش الجزایر اشاره میکند. کامو با اشاره به ویرانیهای جنگ جهانی اول و دوم هنرمند و نویسنده را به همبستگی با جامعه دعوت میکند و کار و هدف اصلی هنرمند راستی را یکپارچگی با مردم و درک رنج آنها و انعکاس درد اجتماع در آثار خود است. در تمام این خطابه کامو تلاش میکند تا با نمایش شرافت حرفهای نویسنده، تصویری از جایگاه واقعی او را نشان دهد.
